Even mijn hart luchten...

Een diepe teleurstelling…

Wat hier volgt is een tekst geschreven door Aushim en niet namens het team Pathshala of de vzw PraubashBaungau. Let dus op het subjectief karakter van deze tekst.

Maandag 23/07. Een bouw- en cultuurreis die 2 maanden moest duren werd gereduceerd tot een verblijf van 2 weken in Bangladesh. Frustratie, woede, afschuw, verdriet: zo kan ik mijn huidige gevoelens verwoorden.

Had ik het anders moeten aanpakken? Had ik minder moeten geloven in het goede dat schuilt in elke mens? Had ik meer op mijn hoede moeten zijn? Veel vragen, weinig antwoorden…

Als je het mij vraagt was de organisatie van Proje(c)t Pathshala gebaseerd op het woord “vertrouwen”. Aangezien wij voor Stichting Pani een gebouw gingen neerpoten dat paste binnen een groter, door hen uitgedacht en geloofwaardig, humanitair concept had ik het volste vertrouwen in deze Stichting. Dit was de grootste fout van heel dit project…

Wij hadden hen iets beloofd: genoeg geld en expertise inzamelen voor het vertrek om een school te gaan bouwen in Bangladesh. Dit hebben we dan ook volbracht. Aan hun kant hadden zij ons opvolging van de school beloofd, alsook een volledige omkadering in Bangladesh. Deze belofte zijn ze niet nagekomen… Kort samengevat: zij hebben misbruik gemaakt van ons vertrouwen. Ik hoef niet meer in te gaan op al hun misbruiken, die zullen binnenkort op de website verschijnen in het dossier dat we aan het voorbereiden zijn. Ik heb het hier over mijn gevoelens, mijn gedachten, mijn mening.

Er waren voor ons vertrek reeds een paar aanwijzingen dat Stichting Pani niet ons volledig vertrouwen verdiende (zie dossier binnenkort op de website) en toch bleef ik hen vertrouwen omdat ik niet besefte dat er mensen kunnen bestaan die zomaar een groep van tiental super gemotiveerde studenten zouden oplichten. Studenten die zoveel van hun tijd hebben opgeofferd voor het goede doel. Stichting Pani had ook een zeer ambitieus maar mooi en realistisch concept. Ze hadden het zeer goed uitgewerkt: er was duidelijk over nagedacht. Ik had dan ook niet verwacht dat dit concept enkel op papier bestond…

De deelnemers van dit project hadden, naast het vertrouwen in Stichting Pani, ook een vertrouwen in mij. Ik had hen een schitterende reis vol moois en onvergetelijke belevenissen beloofd. Een reis die ze nooit gingen vergeten en ervaringen die ze heel hun leven gingen meedragen. Ik had ze ook een mooi Bangladesh beloofd, een Bangladesh dat ze niet snel zouden vergeten. Ik had nooit gedacht dat het zo erg kon mislopen, en ik had ze hiervoor dan ook niet gewaarschuwd... Voor mij leek het eenvoudig: ik had een succesvol eerste project achter de rug in 2010 en ik ging er van uit dat het dit jaar even goed ging verlopen. Nooit had ik dit scenario voor mogelijk gehouden, wat dan ook de shock en de teleurstelling nog groter maakte. Deze naïviteit neem ik mijzelf zeer kwalijk.

Ik neem mij dit kwalijk omdat deze groep van studenten fantastisch was. Ik heb in die twee weken tijd gemerkt dat we niet louter een groep van tien studenten waren, maar een team van tien vrienden, vrienden die elkaar een anderhalf jaar geleden niet kenden. Hoewel we moeilijke momenten hebben doorstaan door deze teleurstelling, waren de teamleden er voor elkaar om steun en troost aan elkander te bieden en om de motivatie toch hoog te houden. Er bestond een zeer hechte band, welke ik nog maar weinig in mijn leven heb kunnen ervaren. Deze merkwaardige en zeer aangename groepssfeer bewees nogmaals dat deze studenten een dergelijke reis meer dan ooit verdienden. Bovendien was deze reis voor de meeste een laatste kans, daar ze laatstejaarsstudenten zijn en vanaf volgend jaar niet meer 2 maanden vakantie zullen hebben.

Het niet kunnen naleven van mijn belofte t.o.v. deze groep studenten heeft mij erop aangegrepen, diep gekwetst. Ik zag in hun ogen teleurstelling, wat uiteraard te begrijpen is, en ik voelde mij zeer schuldig. Hoewel slechts voor korte tijd, had ik toch een vrij diepe put bereikt: ik wou stoppen met alles wat ontwikkelingssamenwerking betreft. Terugkeren naar België en nooit meer te maken hebben met Bangladesh of een ander ontwikkelingsland. Ik voelde mij verraden, ik voelde mij misbruikt. Zoveel mensen hadden vertrouwen in het project, ik kreeg zoveel complimenten voor het initiatief, dat ik schaamte voelde. Ik wou opgeven, opgeven wat ik tot nu toe had gebouwd, stoppen met de projecten die mij vormden tot de persoon die ik nu ben. Elke altruïstische houding achterwege laten. Kortom: niemand meer vertrouwen.

Deze houding was echter tegenstrijdig met mijn natuur, daar ik een optimist ben. Ik heb dus zeer snel beseft dat deze houding verkeerd was, ik wist dat ik gebruik moest maken van deze ervaring om hier sterker uit te komen, om betere projecten te realiseren. Tenslotte ben ik gelukkig wanneer ik mensen kan helpen, waarom zou ik er dan mee stoppen. Ik wou Stichting Pani dus mijn geluk niet laten vernietigen. Ik besloot dus niet op te geven, ik besloot te leren uit de fouten die ik hier gemaakt heb om ervoor te zorgen dat het volgende project niet meer zal falen.

Mijn optimisme werd gevoed door alle teamleden die mij getroost en gesteund hebben. Niemand nam mij iets kwalijk en dit heeft mij zeer veel geholpen. Als je een dieptepunt bereikt hebt moet je steun hebben, en deze kreeg ik in overvloed en hiervoor bedank ik alle teamleden.

Ik moet toegeven dat mijn motivatie pas volledig terug was na een bezoek in Kailakuri, een zonneschijn gedurende mijn reis. We hebben daar de bevallingsruimte gezien, die we twee jaar geleden gebouwd hebben en hebben pasgeboren baby’s kunnen dragen. Uit hun statistieken blijkt dat er per maand een tiental baby’s geboren worden in onze bevallingsruimte. Ons gebouw is dus ondertussen voor ongeveer een 250-tal geboortes gebruikt! Dit is voor ons het mooiste cadeau na het geleverde werk van twee jaar geleden. Meer informatie over Kailakuri zal nog binnenkort beschikbaar zijn op onze website.

Camille draagt een pasgeboren baby voor onze bevallingsruimte

Kortom: Ik heb met dit project een zeer belangrijke levensles opgedaan voor de toekomst: niemand meer zomaar vertrouwen, hoe lief en serieus ze ook mogen lijken… Altijd heel grondig en aandachtig de verkregen informatie controleren via verschillende bronnen. Op school zegt men altijd dat de informatiebron die men gebruikt grondig en kritisch nagekeken moet worden. Dit is ook hier van toepassing en dit zal ik nooit meer vergeten…

Aushim Koumar